30 Eylül 2012 Pazar

Bu bir veda yazısıdır, "belki"

Bu yazıyı size, evimden şöyle bir 700 km kadar uzaktan yazıyorum. 
İçimde hüzün, mutluluk hep birlikte tortop olmuş vaziyetteler, kaynaşıklar.
Yazmadığımdan beri hayatımda öyle çok şey değişti ki, çekildim bir köşeye şaşkınlıkla izliyorum hepsini.

Yan taraftaki "bir ara" geldi çoktan, artık bir psikolojik danışmanım.
Bir yandan da yüksek lisans öğrencisiyim. Evet hep istediğim gibi, ikisi aynı anda. Artık bir ara da 'aile danışmanı' olacağım.
Dünyalar tatlısı bir ev arkadaşım, yeni bir evim var. Etrafımda çok güzel insanlar var, her gün artıyor sayıları hem de. Her şey güzel, iyi.
Bir tek sorunum var, ben deliler gibi özlüyorum evimi, ailemi, odamı, kitaplarımı... Kahkahalarla hıçkırıklar peş peşe bende şu ara.

Bu siteye ne olacak bilmiyorum, artık yazmamam gerekebilir, onu da bilmiyorum.
Az biraz veda yazısı niteliğinde olabilir bu yazı o yüzden. Hem yazılmayan günlerin özeti, hem de birlikte geçirilen günlerin teşekkürüdür bu yazı.

Buraya yazmaya başladığımdan beri çok insan tanıdım ben. Yüzlerini hiç görmeden, kalplerini gördüm tanıdım her birinin. Yerleri çok ayrıdır benim için hepsinin.
Yorum yazmayı sevmedim hiçbir zaman çokça, ama hep takip ettim, yazmadığınızda meraklandım, heyecanınızla mutlu oldum. Varlığınızı hissettirdiğinizde bu blogu yazmakla ne kadar doğru bir şey yaptığımı fark ettim. Var olun hepiniz. Keşke hepinize bir şekilde ulaşmaya devam edebilsem, keşke mümkün olsa...

Yazmaya devam edeceğim, bir yerde bir şekilde. Belki fark ettirmeden bir başka şekilde takibinizde olurum, bilmem anlatabildim mi :) 

Herkese selamlar sevgiler, çok uzaklardan, belki de yakınlardan bilemiyorum ki :)

Güldüğüme bakmayın, çok buruğum çok. Herkes uzaktı benden, artık ben herkesten uzağım.

Son bir not, hayatımdaki en büyük değişiklik, pek yakında olacak daha doğrusu; cücükleri üçledik :)

Tekrar tekrar sevgiler,
Esra Dilara.

:)
Şarkılı olsun tabi ki! Hem belki de son kez.