Üzülün, şefkat gösterin diye yazılan yazı.

Çok acıklı bir fotoğraf değil mi? :) 


Enfeksiyon kapmışım, hangi yemektense artık. Serumlar, iğneler, günlerce yenilmeyen tiksinilen yemekler, yemeyi başardığımda sadece haşlanmış patatesi görebilen canım midem, buradan Yeni Zelanda'daki herhangi bir kokuyu alabilecek kadar hassas burnum ve ben. Neyse ki ayaktayım günler sonra. Tabi bir de dolmuşlara kül tablası muadili insanları almasalar alâ olurdu. Bir gün bu ülkeyi yönetirsem, ülkeme sigara yasağını toptan  getireceğim. Kapalısı açığı fark etmez. O kadar gün deliler gibi yatıp kalmışım, tam iyileştim diyorum, sonra biri gelip tepeme dikiliyor, üzerindeki o iğrenç kokuyla ben tekrar eski halime dönüyorum. Kusura bakmayın, ama aynen böyle. Hepiniz ayaklı tablalarsınız, iğrenç. Ve bana, kimseye bu zulmü yapmaya hakkınız yok. 


Sonuçta iyiyim biraz daha. Ama anlaşılıyor her halimden canımın çok yandığı.
Ellerimin üzerindeki, serumlardan kalma morlukları gösterip duruyorum herkese bu günden beri. Üzülüp de ay canııım demelerini istiyorum insanların, şefkat bekliyor bünyem, çocuk gibi oldum iyice.


Ama yazık değil mi bana gerçekten, sorarım.


not, kütüphane kitaplarına edilen eziyeti fark ettiniz mi? Düzgün okuyun şu kitapları n'olur...