Ben Böyle Yürek Görmedim (2) - "Mino'nun Siyah Gülü"

"

Evet göremedim. Bu başlığı attığımda, ilk yazıma, ikincileri üçüncüleri yazarım diyordum. O yüzden "1" demiştim ya.  Ancak başka başka kimseler olurdu bahsettiklerim. Beklentim bu yöndeydi yani, tekrar ondan bahsedeceğimi bilemezdim. Ne yazık ki ben bir başkasında onunki kadar güzel yürek görmedim (göremedim?) . Hüsnü Arkan'dan bahsediyorum yine. Kocaman kalpli adamdan.


Mesaj geldi, "haberin var değil mi kitaptan, aldın değil mi, bugün çıktı bal?" Hayır dedim, aynı anda üzülüp aynı anda mutluluktan uçup, koşup kitabı almak istedim. Ancak kavuşabildim ve hemen bitirdim. Kitabın kapağı bile ayrı ısıttı içimi, başlamadan mutluydum, daha karşımda masada dururken bile...


"İnsan sonuna kadar umutlu olabiliyor. Umut bir çare değil, ama galiba çareden daha büyük bir şey." 
"Niye kaygılanıyorsun birader; burası dünya." dedi. " Her şey tuhaf ve hiçbir şey tuhaf değil... Gün gelir bu pişmanlıktan daha büyük pişmanlıklar da yaşarsın."


Ah nasıl güzel yazı yazmaktır bu, nasıl güzel anlatmaktır, insanın içine taa derinlerine işlemektir... Yazmıyor bu adam, şarkı söyler gibi kuruyor cümlelerini. Evet ben kitap okumadım, şarkı söyledim/dinledim sanki. Hem ısıtan, hem acıtan, hem de tat bırakanından. 


Onu tanıdığım için, onu anlayabildiğim için çok şanslıyım. 
Mino'nun Siyah Gülü'nü hala okumadıysanız, siz az biraz şanssızsınız.


Kitabı okurken aklımda, dilimde en çok dönüp duran şarkı ise, Ağladığın Geceler oldu. 
Bu araların ve bu kitabın şarkısı da bu olsun mu?